روزنامه همشهری نوشت: با انتشار خبر درخواست مجوز شروین حاجیپور برای انتشار آلبوم موسیقی، سیل انتقادات به موجی از فحاشی به این چهره موسیقی ایران از سوی خارجنشینان به راه افتاد.
درحالیکه حاجیپور با انتشار یک ترانه موسوم به اعتراضی در جامعه موسیقی ایران شناخته شد، میزان ناسزاها و حملات بیرحمانه به این فعال عرصه موسیقی و خوانندهای که ۳سال پیش همین جریانی که امروز به او فحاشی میکند، مدافعش بود، چه معنایی میتواند داشته باشد؟ در این رابطه با علیرضا سپهوند، کارشناس موسیقی در برنامه تلویزیونی «پارکوی» گفتوگویی داشتیم که صحبتهای این آهنگساز و کارشناس موسیقی را پیشرو دارید.
بسیاری از افرادی که از شروین حاجیپور انتقاد میکنند با نفس دریافت مجوز رسمی مشکل دارند و مجوز گرفتن از جریان رسمی کشور آن هم برای خوانندهای که بعد از اجرای ترانه اعتراضی به شهرت رسیده را برنمیتابند. اساسا شهرت شروین حاجیپور نه براساس معیارهای هنری که اساسا از همین دنده سیاسی شروع شده بود.
از داستان حاشیههای سیاسی این ماجرا که بگذریم، از نظر من بهعنوان آهنگساز کفه ترازوی هنری این خواننده بسیار پایین است. حتی جایزه گرمی هم نتوانست مقبولیت هنری برای شروین حاجیپور ایجاد و دستکم جایگاهی بین موزیسینهای داخلی برایش ایجاد کند.
با این همه و جدا از ویژگیها و شاخصههای هنری، رویکرد آقای حاجیپور مبنی بر حضور در کشور و دوستداشتن ایران، بسیار ارزشمند است. اینکه اعلام کرد من ایران را دوست دارم و نمیخواهم از وطنم بروم، بسیار قابل احترام است.
حاجیپور با علم به اینکه بخشی از مخاطبانش در آن سوی آبها چه دیدگاهی دارند و چه واکنشهایی به اعلام و اصرار به حضور و فعالیت قانونی در ایران نشان خواهند داد، این موضع را گرفت. ضمن اینکه این خواننده بهنظر من عاقلانه رفتار کرد. مجوز گرفتن بهمعنای حمایت و حفاظت از مالکیت مادی و معنوی اثر است؛ یعنی ایشان اگر تا الان کاری را کرده، نمیتوانسته قانونا از آن دفاع کند در چارچوب موسیقی و قوانینی که وجود دارد.
از این منظر ماندن شروین حاجیپور در وطن ارزشمند و نشاندهنده این است که به مرحلهای از پختگی شخصیتی و هنری رسیده است.
∎