به گزارش ایتنا و به نقل از سای‌تک‌دیلی،گفته می‌شود این دستاورد ثابت می‌کد ماشین‌های کوانتومی اکنون می‌توانند بدون هیچ پیش‌فرضی، بهترین ابررایانه‌های کلاسیک را پشت سر بگذارند.
دنیل لیدار، استاد مهندسی USC و رهبر این تحقیق، در گفت‌وگو با رسانه‌ها توضیح می‌دهد: «پیش‌تر شتاب‌های چندجمله‌ای محدودی مشاهده شده بود، اما شتاب نمایی—آن هم از نوع بی‌قیدوشرط—همان معجزه‌ای است که دنیا را متحول خواهد کرد.»
تیم او با حل نسخه‌ای اصلاح‌شده از «مسئله سایمون» (یک معمای ریاضی که پیش‌درآمد الگوریتم مشهور شور برای شکستن رمزنگاری است)، نشان دادند با هر افزایش در اندازه مسئله، شکاف عملکرد بین پردازش کوانتومی و کلاسیک به‌صورت نمایی گسترش می‌یابد.
گفتنی است کلید این موفقیت در چهار فناوری انقلابی نهفته بود:
۱) مدارهای کوتاه‌تر: کاهش عملیات‌های منطقی کوانتومی برای محدود کردن خطاها
۲) ترنسپلیشن: فشرده‌سازی بهینه عملیات‌های موردنیاز
۳) جداسازی دینامیکی: استفاده از پالس‌های دقیق برای محافظت از کیوبیت‌ها در برابر نویز
۴) تخفيف خطای اندازه‌گیری: تصحیح خطاهای باقیمانده پس از پردازش
با این حال، لیدار هشدار می‌دهد: «این موفقیت فعلاً محدود به مسائل نظری است. برای حل مشکلات واقعی مانند کشف دارو یا بهینه‌سازی مالی، باید بر چالش‌های بزرگی مانند نویز و دکوهرنس در کیوبیت‌های بیشتر غلبه کنیم.»
اما یک چیز قطعی است: با این اثبات تجربی، عصر پردازش کوانتومی نه به عنوان یک رویا، بلکه به مثابه واقعیتی غیرقابل انکار آغاز شده است. همان‌طور که لیدار می‌گوید: «اکنون می‌دانیم برتری کوانتومی یک ادعای توخالی نیست—این جاده اکنون زیر پای ماست.»
source