باشگاه خبرنگاران جوان؛ عرفانه نعمتیان – محمد امین فردوسی شاعر و سرپرست انجمن شعر و موسیقی مانوش، در سفر به شهرستان بروجن و هم‌زمان با فرا رسیدن آیین بزرگداشت شاعر فقید و برجسته بهمن رافعی بروجنی، به تحلیل جایگاه و سبک شعری این هنرمند پرداخت.

فردوسی با بیان اینکه «بهمن رافعی صرفاً یک شاعر نبود»، اظهار داشت: این هنرمند چشمی بینا و زبانی گویا برای جامعه خود به شمار می‌رفت. رافعی به موضوعات مختلف اجتماعی، عاطفی و فلسفی، از زاویه‌ای کاملاً تازه می‌نگریست و توانایی او در شکستن کلیشه‌ها و ارائه مفاهیم با نگاهی نو، نشان‌دهنده عمق اندیشه و خلاقیت ذهنی‌اش بود.

وی با اشاره به یکی از چالش‌های جدی شعر امروزی، افزود: افراط و تفریط در استفاده از صور خیال، از آسیب‌های رایج شعر معاصر است، اما شعر رافعی از تعادلی مثال‌زدنی در تصویرسازی برخوردار بود؛ او نه گرفتار پیچیدگی‌های سنگین و نامفهوم می‌شد و نه به سادگی مفرط تن می‌داد. همین تعادل، سبب افزایش گیرایی مفاهیم و موسیقی کلام در اشعار او شده است.

سرپرست انجمن شعر و موسیقی مانوش، تسلط رافعی بر زبان معیار را کم‌نظیر توصیف کرد و گفت: زبان شعر رافعی به‌شدت به زبان شعر امروز نزدیک است. او آگاهانه و با وسواس، پیوندی عمیق میان زبان رسمی و ادبی با زبان جاری و روزمره برقرار کرده بود؛ مسئله‌ای که باعث شد اشعارش به‌سرعت با مخاطب ارتباط برقرار کند و ماندگار شود.

فردوسی با تأکید بر نقش تربیتی و جریان‌ساز این شاعر فقید تصریح کرد: بهمن رافعی در طول فعالیت هنری خود، شاگردان بسیاری را پرورش داد که امروز بسیاری از آنان از چهره‌های شناخته‌شده شعر کشور هستند. این موضوع، بزرگ‌ترین سند بر اثرگذاری فرهنگی و ادبی اوست.

این پژوهشگر فرهنگی به یکی از حساس‌ترین پرونده‌های ادبی مربوط به رافعی اشاره کرد و گفت: غزل ماندگار «از دست عزیزان چه بگویم گله‌ای نیست / گر هم گله‌ای هست، دگر حوصله‌ای نیست» از آثار شاخص رافعی است که در عین حال، گواهی روشن بر قدرت، زیبایی و جهان‌شمولی کلام رافعی محسوب می‌شود.

وی با ارائه ارزیابی نهایی از جایگاه این شاعر فقید اظهار داشت: در تاریخ شعر کلاسیک فارسی و پس از دو ستون بزرگ ادبیات ایران، سعدی و حافظ، کمتر شاعری به مقام «قله» رسیده است. اما با بررسی دقیق محتوا، فرم و تأثیر اجتماعی آثار، می‌توان با اطمینان گفت که بهمن رافعی بروجنی در میان شاعران معاصر، به این جایگاه دست یافته است. او همچنین پژوهشگری دقیق و عمیق بود و این پشتوانه علمی، غنای ادبی آثارش را دوچندان کرده است.