براساس گزارش Psychology Today، کودکانی که تجربه رویدادهای آسیبزا مانند خشونت خانگی، بیتوجهی، فقدان والدین یا تغییرات مکرر محل سکونت و مدرسه را داشتهاند، ممکن است رفتارهایی مشابه علائم ADHD نشان دهند؛ از جمله بیتوجهی، تکانشگری، بیشفعالی و دشواری در تنظیم احساسات. با این حال، این رفتارها اغلب بازتاب سیستم عصبی در حالت آمادهباش دائمی هستند که در نتیجه تجربه آسیبزای حلنشده شکل گرفتهاند.
متخصصان تأکید میکنند که تفاوت بنیادین میان ADHD و واکنشهای ناشی از آسیب روانی در ماهیت علت نهفته است. ADHD یک اختلال عصبی-رشدی است که معمولاً در سنین پایین ظاهر شده و در محیطهای مختلف ادامه مییابد، در حالی که آسیب روانی مغز را به گونهای برنامهریزی میکند که تمرکز کودک از یادگیری یا توجه، به نظارت بر خطر و دستیابی به احساس امنیت معطوف شود.
کودکی که تحت تأثیر تروما قرار گرفته، کمبود توجه ندارد؛ بلکه توجه خود را به سؤال درونی «آیا من در امان هستم؟» معطوف میکند. این وضعیت باعث میشود کودک در مدرسه نتواند تمرکز کند یا از دستورالعملها پیروی نماید.
برای تشخیص دقیق بین ADHD و واکنشهای ناشی از آسیب روانی، پزشکان به چهار نکته کلیدی توصیه میکنند:
source