به گزارش ایتنا و به نقل از HealthDay، این پژوهش که داده‌های ۱۷۲ بزرگسال مبتلا به درد مزمن را بررسی کرد، نشان داد افرادی که تاب‌آوری بیشتری دارند، حتی با وجود ناراحتی زیاد، تحرک خود را حفظ می‌کنند. نیلز نیدراشتر، استاد روان‌شناسی و علوم سلامت در این دانشگاه، گفت: «آنچه تعیین می‌کند فعال باقی بمانید یا نه، شدت درد نیست بلکه طرز فکر شما درباره‌ی درد و نحوه‌ی واکنش به آن است.»

بر اساس مقاله منتشرشده در نشریه‌  PLOS One، حتی زمانی که شدت یا گستره درد در نظر گرفته شد، تاب‌آوری همچنان پیش‌بینی‌کننده اصلی سطح فعالیت بود. در مقابل، ترس از حرکت (یا کینزیوفوبیا) تأثیر معناداری بر کاهش فعالیت نشان نداد. این یافته‌ها پیشنهاد می‌کنند که تقویت تاب‌آوری روانی می‌تواند به اندازه روش‌های فیزیکی کنترل درد، برای بهبود سلامت درازمدت اهمیت داشته باشد.

نیدراشتر توضیح می‌دهد که «افرادی که از نظر روانی تاب‌آورترند، نگرش مثبت را حفظ کرده و با وجود ناراحتی به حرکت ادامه می‌دهند. این ویژگی روانی، از شدت درد مهم‌تر است.» پژوهش تأکید دارد که تمرکز تاریخی درمان‌های درد مزمن عمدتاً بر کاهش علائم یا رفع ترس از حرکت بوده اما نگاه تازه باید بر آموزش مهارت‌های مقابله‌ای و افزایش استقامت ذهنی معطوف شود.

این رویکرد جدید با مدل زیست‌روان‌اجتماعی (biopsychosocial) درک درد هم‌راستا است که بر تعامل عوامل جسمانی، روانی و اجتماعی در تجربه انسان از درد تأکید دارد. به گفته پژوهشگران، تمرین منظم، وزن سالم، خواب کافی و کاهش استرس‌های اجتماعی همه می‌توانند در جلوگیری از تشدید درد نقش کلیدی ایفا کنند.

چنان‌که نیدراشتر جمع‌بندی می‌کند: «توانایی ذهن در سازگاری با درد، نه‌تنها یک مهارت روانی بلکه ابزاری حیاتی برای بازگرداندن کنترل حرکت و کیفیت زندگی است.»