دنیای رنگارنگ و کودکانه باب اسفنجی (SpongeBob SquarePants) در لایه‌های پنهان خود میزبان نظریه‌هایی است که گاها از خود کارتون نیز عجیب‌تر هستند و در پاره‌ای از موارد حتی تاریک و وحشتناک به‌نظر می‌رسند. در میان این گمانه‌زنی‌ها، تئوری خاصی مطرح شده که می‌گوید فرمول خاص کراستی برگر آقای خرچنگ حاوی استفراغ نهنگ است!
ریشه تئوری استفراغ نهنگ
این نظریه نخستین‌بار در ردیت و توسط کاربری با نام NoTurnBackNow مطرح شد. او اعتقاد دارد ماده اصلی کراستی برگر همان استفراغ نهنگ است که از دخترخوانده آقای خرچنگ، یعنی پرل، به دست می‌آید. در دنیای واقعی، ماده‌ای با نام «آمبرگریس» که در واقع نوعی استفراغ خشک‌شده نهنگ است، در صنعت عطرسازی کاربرد دارد و ارزش آن ممکن است به ده‌ها هزار دلار برای هر کیلو برسد. حال اگر این ماده کمیاب و ارزشمند به دست آقای خرچنگ بیفتد، چه فرصتی بهتر برای سودجویی در بیکینی باتم؟
پیوندهای عجیب اما منطقی
در دل این نظریه نکاتی وجود دارد که آن را به طرز عجیبی معنادار جلوه می‌دهد. گذشته مبهم پرل و ناپدید بودن هرگونه اشاره‌ای به مادر او این تصور را تقویت می‌کند که شاید آقای خرچنگ لاشه یک نهنگ را یافته و رستوران خود را بر همان پایه‌گذاری کرده. از سوی دیگر، کراستی برگرها در جهان باب اسفنجی چنان اعتیادآورند که حتی انسان‌های دنیای بیرون نیز مجذوب طعم آن می‌شوند؛ ویژگی که شاید بتوان آن را به بوی منحصر به‌فرد آمبرگریس نسبت داد.
در کنار این‌ها خساست افراطی آقای خرچنگ دلیلی دیگر برای صحت این نظریه به شمار می‌رود؛ در واقع اگر او بتواند بدون هزینه و با اتکا به منبعی رایگان یعنی استفراغ دخترخوانده‌اش برگرهایی تولید کند که سودآوری فراوانی دارند، آیا درتگ خواهد کرد؟
احتمالا علمی و صحبت‌های سازندگان
آمبرگریس در دستگاه گوارش نهنگ‌هایی خاص تولید می‌شود، آن هم زمانی که توده‌های غیرقابل‌هضم مانند منقار ماهی مرکب با ترشحات درونی‌اش ترکیب شوند. هرچند در دنیای واقعی این ماده برای انسان‌ها غیرخوراکی است، شاید در دنیای باب اسفنجی چنین محدودیتی وجود نداشته باشد.
حامیان این تئوری همچنین به نکاتی مثل این اشاره می‌کنند: یک نهنگ می‌تواند منبعی بی‌پایان از این ماده باشد و بعید نیست راز ماندگاری کراستی کراب و فرمول مرموز آن نیز در همین موضوع نهفته باشد. همچنین پنهان‌کاری شدیدی که در اطراف فرمول مشاهده می‌شود، مانند آنچه در اپیزود The Great Patty Caper می‌بینیم، با ماهیت ناخوشایند این ماده همخوانی دارد.
از طرفی با اینکه یکی از تهیه‌کنندگان سریال اعلام کرده که کراستی برگرها هیچ‌گونه گوشت و محصول حیوانی ندارند، اما طرفداران معتقدند که آمبرگریس در این دسته‌بندی جای نمی‌گیرد، بلکه یک پس‌ماند بیولوژیکی به حساب می‌آید و همین باعث باز شدن راه برای بحث‌های بیشتر شده است.
نقدها و تناقض‌های آشکار
با وجود جذابیت‌های فراوان، این نظریه اصلا خالی از اشکال نیست. سن پرل یکی از مهم‌ترین موانع منطقی در برابر آن است. اگر فرمول همبرگر از ابتدا همین بوده پرل باید دهه‌ها سن داشته باشد، درحالی‌که او در باب اسفنجی هنوز یک نوجوان است. از سوی دیگر، آمبرگریس گرچه بویی شیرین دارد، اما طعم ناخوشایند آن با طعم دلپذیر برگرها ناسازگار است.
و شاید مهم‌تر از همه، این پرسش مطرح می‌شود که آیا حتی شخصیتی چون آقای خرچنگ حاضر است تا این حد از دخترخوانده‌اش سوء استفاده کند؟ با نگاهی به اپیزودهایی مانند Jellyfish Hunter شاید پاسخ این پرسش چندان دور از ذهن نباشد.
چرا چنین نظریه‌هایی شکل می‌گیرند؟
تئوری استفراغ نهنگ تنها یکی از نمونه‌های بی‌شماری است که نشان می‌دهد چگونه دنیای سورئال باب اسفنجی می‌تواند بستری برای برداشت‌های تاریک و چندلایه باشد. جهانی که در آن موجودات دریایی مثل انسان‌ها با یکدیگر تعامل دارند و در عین حال برگرهای خوشمزه و مرموز آقای خرچنگ می‌خورند، طبیعتا مرزهای اخلاقی و منطقی جابه‌جا می‌شوند. شخصیت‌هایی مانند آقای خرچنگ با حرص بی‌پایان و پرل با پیشینه‌ای مبهم تنها به شعله‌ور شدن آتش این نوع گمانه‌زنی‌ها کمک می‌کنند و بس.
جمع‌بندی؛ مرز میان شوخی و کابوس
حتی اگر این نظریه در نهایت ساختگی باشد، وجودش نشان می‌دهد که دنیای باب اسفنجی هنوز هم می‌تواند تخیل بیننده را درگیر کند و بهانه‌ای برای روایت‌های غیرمنتظره و تاریک باشد. در جهانی که همبرگر از استفراغ نهنگ ساخته می‌شود، شاید مناسب‌ترین واکنش همان یک جمله ساده از شخصیت پرل حین صحبت با پدرخوانده‌اش باشد: «حالمو به‌هم زدی، بابا!»
منبع: Screen Rant
بزرگ‌ترین یوتیوبر کالاف دیوتی ایران کیه؟ میزگیم با ملیکا دیوتی
source