به گزارش خبرورزشی،  در تالار هیئت‌مدیره باشگاه ناتینگهام فارست، سمت راست ورودی، دو جام اروپایی در یک ویترین شیشه‌ای دیده می‌شود. این جام‌ها هنوز هم معرف باشگاه فارست و لحظه‌ای ماندگار در تاریخ ورزش انگلستان هستند.

یادگارهای دیگری مانند کفش‌های جان مک‌گاورن، نسخه‌ای از قرارداد کاپیتان سابق، و تصاویر تیم قهرمان برایان کلاف نیز حضور دارند. با این حال، جام حذفی فوتبال انگلستان (FA Cup) در این میان غایب است؛ خلأیی که در رزومه‌ی مدرن فارست به چشم می‌آید.
آخرین بار در سال ۱۹۵۹ این جام را بردند. تیم برایان کلاف در سال ۱۹۹۱ فرصت طلایی دیگری داشت اما فینال را به تاتنهام واگذار کرد. کلاف که در سال ۲۰۰۴ درگذشت، چنان اندوهگین شد که هزینه‌ی ساخت مدال نقره‌ای نایب‌قهرمانی از طلا را شخصاً پرداخت. اکنون در آستانه‌ی نیمه‌نهایی شب گذشته مقابل منچسترسیتی، ناتینگهام بار دیگر به فرصت تازه‌ای چشم دوخته بود اما باخت. فارست غرور خود را همانند دو ستاره‌ی روی پیراهن‌هایش حمل می‌کند؛ هر ستاره، نمادی از یک قهرمانی اروپایی. فوتبال گاه چرخه‌ای طولانی دارد، اما حالا لحظه‌ی بهره‌برداری فرا رسیده بود.

صبح پنجشنبه، کارکنان ورزشگاه مشغول بار زدن هزار دست لباس برای هزار دانش‌آموز بودند.
در تعطیلات عید پاک، بازدیدکنندگان موزه‌ی سیتی گراند به رکورد جدیدی رسیدند. در آینده‌ای نزدیک، بازسازی ورزشگاه در معرض دید عموم قرار خواهد گرفت. اما در هفته‌های پیش رو، تمام تمرکز روی فوتبال است؛ تلاشی برای کسب جامی که کلاف هرگز به دست نیاورد، و تلاشی برای صعود به لیگ قهرمانان اروپا؛ جایی که کلاف با آن تعریف می‌شود.

فارست دیروز فرصت داشت پرواز به ماه را تجربه کند؛ گامی در جای پای بزرگان. شنبه بعدازظهر، مربی پرتغالی، نونو اسپریتو سانتو، مردی قدبلند و بی‌مو با نوری در چشمانش، وارد اتاق شد؛ مربی‌ای که رؤیاهای فارست را به ومبلی و شاید اروپا خواهد برد. این نونوی گذشته‌ی وولوز یا عبورکننده‌ی تاتنهام نیست؛ این نونو، مردی است که اکنون در رنگین‌کمان زندگی می‌کند و تیم دلخواه خود را یافته است. از دفتر شیشه‌ای‌اش در زمین تمرینی فارست، که یک مایل با ورزشگاه فاصله دارد، نظاره‌گر احیای باشگاه بوده بدون آنکه از ریتم خود خارج شود.
یکی از کارکنان به «میل اسپورت» گفت: «او آرامشی ذن‌گونه دارد. هرگز کسی مانند او در فوتبال ندیده‌ام.» نونو به خوبی اهمیت ماه پیش رو را می‌داند. او گفت: «مربی‌ها و بازیکنان، پیش از بازی در ومبلی، شور و هیجان شهر را حس می‌کنند.» نونو با لبخند و نگاهی محو صحبت می‌کند و بیشتر با عمل رهبری می‌کند تا سخنرانی‌های پرشور. در فارست، به خاطر مهارتش در هدایت تیم و سپردن کارها به دیگران، محبوب شده است.
پس از پیروزی مهم برابر تاتنهام، او تمرکز تیم را حفظ کرد؛ رسانه‌ها را محدود کرد و بازیکنان را برای بازی آماده نگه داشت. در این هفته، بازیکنانی مثل رایان ییتس و نکو ویلیامز، با لباس‌ها به مدارس رفتند؛ گرچه هر دو به دلیل مصدومیت نمی‌توانند بازی کنند. نونو تأکید کرد که همه‌ی بازیکنان همراه تیم به ومبلی خواهند رفت، حتی آن‌هایی که روی سکو خواهند نشست.

برای باشگاه و مالک جاه‌طلب آن، اوانجلوس ماریناکیس، صعود به لیگ قهرمانان اروپا از فتح جام حذفی مهم‌تر است؛ درآمدی حدود ۹۰ میلیون پوند که می‌تواند تابستان امسال برای تقویت تیم حیاتی باشد. اما فوتبال بیش از هر چیز بازی احساسات است و شکست فینال ۱۹۹۱ هنوز زخم بازی‌نشده‌ای بر قلب فارست است. برایان کلاف و تری ونبلز تیم‌هایشان را دست در دست وارد ومبلی کردند. پل گاسکوین مصدوم شد، فارست پیش افتاد، اما در وقت اضافه شکست خورد؛ زیرا کلاف تصمیم گرفت در وقت استراحت وقت اضافه با بازیکنانش صحبت نکند.
مارک کراسلی، دروازه‌بان آن زمان، گفت: «کسب آن جام همه چیز بود. اگر امروز هم انتخاب داشتم، جام حذفی را به لیگ قهرمانان ترجیح می‌دادم.» کراسلی که در آن فینال پنالتی گری لینکر را مهار کرد، در بازی امروز در «باکس پارک» حضور داشت. او قبل از بازی گفته بود: «نوشیدنی می‌خورم، آواز می‌خوانم، ولی کمی نگرانم. تیم باید کار را تمام کند.»
در سال ۱۹۹۱، کلاف نیز نگران بود؛ او ترسیده بود که فرم تیم بیش از حد خوب است. در ومبلی، با اضطراب دست تری ونبلز را گرفت. اگر فارست آن فینال را برده بود، شاید کلاف همان زمان بازنشسته می‌شد. این روزها، در فروشگاه باشگاه، پیراهن سبزی با افتخارات نه‌گانه‌ی کلاف فروخته می‌شود. در کنار آن، تی‌شرت «سربیناتور» برای نیکولا میلِنکوویچ هم عرضه شده است.
فارست جایی است که گذشته و حال کنار هم زندگی می‌کنند. در دکه‌ای در ترنت بریج می‌توانید برنامه‌ی بازی‌های دوران کلاف یا هفته‌ی گذشته را بیابید. گری برتلز، قهرمان پیشین فارست، گفت: «کلاف نونو را دوست داشت؛ تیم فعلی و تیم ما ویژگی‌های مشترکی دارند: اتحاد و همدلی.» > محسن ابراهیمی: او افزود: «دیدن شادی پیروزی در این تیم مرا احساساتی می‌کند، چون همان چیزی بود که ما داشتیم.» کلاف بر مالکیت توپ تأکید داشت، اما نونو بیشتر به رقابت مؤثر اهمیت می‌دهد. نونو گفته است: «شادی داشتن توپ در برابر شادی رقابت خوب، دو چیز متفاوت‌اند.»
برتلز نیز معتقد است موفقیت در فوتبال فقط به سبک بازی نیست، بلکه به هوشمندی و فداکاری هم نیاز دارد؛ همانطور که تیم فارست در فینال ۱۹۸۰ در برابر هامبورگ نشان داد.

اما بخت با ناتینگهام یار نبود و این تیم در نیم قدمی فینال مقابل سیتی متوقف شد.