در گپفا فرصتی فراهم می‌شود تا در مورد موضوعات مختلف پیرامون بازی های ویدیویی صحبت کنیم و با رعایت احترام به سلایق یکدیگر نظرات خود را به اشتراک بگذاریم.

موضوع این قسمت از گپفا نینتندو سوییچ ۲ و رویداد پرحاشیه آن است که بیشتر آن به قیمت‌گذاری عجیب و غریب بازی‌ها بر می‌گردد. به نظر می‌رسد که نینتندو اولین گام را به سمت بازی‌های ۸۰ دلار برداشته است. ابتدا از اعضای تحریریه گیمفا شروع می‌کنیم.

رضا شیرمردی؛ خبرنگار و منتقد

شخصاً به عنوان فردی که تا کنون تجربه خاصی از کنسول‌های نینتندو نداشته است، این حق را به خود نمی‌دهم تا از محتوا یا کنسول رونمایی شده در دایرکت نینتندو، انتقادی داشته باشم. اما در این میان، دو موضوع مهم وجود دارد که ممکن است گیمرهای زیادی را فارغ از پلتفرم، تحت تأثیر قرار بدهد.

نکته اول، مبحث پر حاشیه افزایش قیمت عناوین نینتندو است.

تقریباً، اکثریت تحلیلگران بر این باورند که این افزایش قیمت، گشودن دری برای ورود اهریمنی به نام افزایش قیمت مجدد بازی‌ها به صنعت گیمینگ است. در حدود سال ۲۰۲۰ بود که استاندارد بازی‌های ۷۰ دلاری به تدریج جای خود را در فروشگاه‌ها باز کرد و امروزه، قیمت نسخه‌های ویژه برخی بازی‌ها تا ۱۰۰ دلار یا بیشتر نیز می‌رسد. ولی آیا این قیمت‌های ۸۰ یا ۹۰ دلاری، قرار است همان نقطه سقوط صنعت گیمینگ باشد که همه از آن سخن می‌گویند؟
در این زمینه، باید چند موضوع مختلف را در نظر داشته باشیم. اولین مورد، این است که با توجه به اینکه کنسول سوییچ ۲ به احتمال زیاد همانند کنسول قبلی نینتندو یعنی سوییچ ۱، قرار است برای سال‌های زیادی تولید و عرضه شود، منطقی است که نینتندو بخواهد از همین حالا قیمت‌های جدید برای نسل تازه (البته نسل کنسول‌های نینتندو) را تعیین کند. اینکه آیا واقعاً قیمت ۹۰ دلاری برای یک بازی فیزیکی که آن هم در مواردی قرار است فقط حاوی کد دانلود باشد، در حال حاضر عادلانه است یا نه خود جای بحث مفصلی دارد.

برای مقایسه، بهتر است نگاهی به قیمت بازی‌ها در گذشته و احتساب تورم دلار آمریکا بر روی آن را داشته باشیم. عناوین منتشر شده در نسل هفتم (ایکس باکس ۳۶۰ و پلی استیشن ۳)، در زمان عرضه ۵۰ الی ۶۰ دلار قیمت داشتند که با احتساب تورم، مبلغی معادل ۷۴-۹۰ دلار در بازار فعلی می‌شود، بنابراین این افزایش قیمت چندان دور از انتظار نبود؛ بلکه بیشتر در زمان رخ دادن آن، بحث و گفتگو وجود داشت.

متأسفانه تا قبل از نینتندو دایرکت، پیش‌بینی می‌شد که این افزایش قیمت از نسل بعدی کنسولی (حدود سال ۲۰۲۸-۲۰۲۷) رخ دهد، اما به نظر می‌رسد که قرار است شرکت نینتندو و همچنین راکستار با عنوان GTA 6، باعث شوند که این اتفاق کمی زودتر از موعد بلای جان گیمر‌ها شود.

 مشکل اصلی اما خود قیمت نیست، بلکه محتوایی است که یک گیمر با پرداخت این مبلغ، به آن دست پیدا می‌کند. در خصوص بازی GTA 6، می‌توان استدلال کرد که به عنوانی با بودجه هنگفت طرف هستیم که قرار است برای بیش از یک دهه، طرفداران خود را سرگرم کند. اما آیا می‌توان چنین چیزی را به عنوان نینتندو نیز نسبت داد؟ آیا واقعاً قیمت ۸۰ دلاری، برای پشتیبانی از بودجه تولید عناوین این کنسول ضروری است؟ این موضوع، به زودی و با توجه به میزان استقبال گیمرها از این عناوین، پاسخ داده خواهد شد.

دومین موضوع مورد بحث، بازی پرحاشیه The DuskBloods است. FromSoftware، استودیویی است که تقریباً از زمان عرضه Demon’s Souls تا کنون، نه تنها به تدریج با عرضه عناوینی مثل Dark Souls، Bloodborne، Armored Core و Elden Ring، با تحسین منتقدان و موفقیت‌های پی‌درپی مواجه شده است، بلکه میان گیمرها نیز از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار است.

پس از موفقیت Elden Ring و بسته الحاقی آن، بسیاری پیش‌بینی می‌کردند که این توسعه‌دهنده ژاپنی، با عرضه یک عنوان دیگر در حد و اندازه رقابت برای بهترین بازی سال، این رکورد طولانی را همچنان ادامه دهد. شاید این موضوع، از دلایل اصلی عدم استقبال اولیه از DuskBloods است، زیرا این عنوان، دومین بازی با تمرکز روی المان‌های چندنفره است که فرام‌سافتور از زمان عرضه Elden Ring، از آن رونمایی کرده است و با آنچه طرفداران انتظارش را می‌کشیدند تفاوت دارد.

 اگر نظر شخصی اینجانب که عناوین سولزلایک را ژانر مورد علاقه خود می‌دانم را جویا شوید، باید بگویم به دلایلی، چندان نسبت به این عنوان خوش‌بین نیستم. در نظر داشته باشید که این نارضایتی، به دلیل نوآوری فرام‌سافتور نیست، بلکه فاصله گرفتن آن از چیزی است که عناوین آن را جذاب می‌‌کند.

در وهله اول، مبارزات PVP، هیچ‌گاه بهترین جنبه این آثار نبوده‌اند که بخواهند در مرکز توجه قرار بگیرند. هرچند که امیدوارم با برخی تغییرات در سیستم مبارزه و حرکات، Jank بودن این حالت برطرف شود، باز هم نمی‌توان از Netcode ضعیف فرام‌سافتور در بخش آنلاین، چشم پوشی کرد. ترکیب آن با کانکشن ضعیف‌تر کنسول نینتندو سوییچ که همواره مورد انتقاد طرفداران بوده است، من را نسبت به کیفیت آن مردد می‌کند. نکته دوم، این است که در آثار فرام‌سافتور (حتی نایت‌رین که با تمرکز بر روی Co-op بود)، راهی برای مکالمه میان بازیکنان وجود نداشته و در صورت نبود ویس چت، عملاً همکاری میان بازیکنان منتفی خواهد بود. نکته سوم، این است که با در نظر گرفتن قیمت کنسول، هزینه بازی (که بالاتر راجع به آن بحث کردیم) و نیاز به خرید اشتراک بخش آنلاین، آیا قرار است با پلیربیس بزرگی برای این عنوان مواجه باشیم؟ این موضوع، خود به مشکل چهارم دامن خواهد زد. یک بازی با تمرکز حضور ۱۲ نفر به صورت همزمان در نقشه، نیاز به جامعه بازیکنانی دارد که شخصاً در وجود آن در نینتندو سوییچ ۲، خصوصا با توجه به مخاطبین هدف آن، تردید دارم.

 نکته بعدی، این است که لذت اصلی عناوین فرام‌سافتور، فضا و اتمسفر جادویی آن است که به راحتی بازیکن را غرق خود می‌کنند. آیا در عنوانی که قرار است به صورت مچ‌های کوتاه و با سرعت بالا (با توجه به تغییرات در سیستم جا‌به‌‌جایی) تجربه شود، همچنان این اتفاق برای بازیکنان رخ خواهد داد؟

 البته، بدون تجربه و یا حتی دیدن گیم‌پلی اصلی، نمی‌توان نظر قطعی صادر کرد یا به این عنوان ایرادی وارد نمود، اما بدون شک، رونمایی آن بیشتر از آن که باعث خوشحالی من شود، باعث ناراحتی من شده است. خوشبختانه، میازاکی در مصاحبه خود تأیید کرد که بازی‌های مولتی پلیر قرار نیست تمرکز او باشند و همچنان به تولید بازی‌های تک نفره ادامه خواهد داد، بنابراین هنوز جای امید باقی است.

امیر فتحی؛ سرپرست

راستش را بخواهید تا پیش از شروع دایرکت نینتندو، انتظار یک جنجال را داشتم، اما به هیچ عنوان حدس نمی‌زدم شرکتی که قیمت‌ بازی‌ها را بالا می‌برد، نینتندو باشد. بهانه شرکت‌های بزرگ برای بالا بردن قیمت‌ها همیشه مشابه است: هزینه‌های بازیسازی بالا رفته و به دنبال آن ریسک پروژه‌ها بیش‌تر از همیشه است. هر چند این یک بهانه احمقانه است، اما اگر آن را درست بگیریم، نینتندو نمی‌تواند از این بهانه استفاده کند. بودجه بازی‌های فرست پارتی نینتندو در مقایسه با عناوین AAA کنسول‌های خانگی، عملا یک شوخی محسوب می‌شود.

البته لازم است که کمی ملایم‌تر نیز به این موضوع نگاه کنیم، چرا بازی‌های سوییچ هزینه توسعه پایین‌تری داشتند؟ عنوانی مانند Legend of Zelda Tears of the Kingdom (که تخمین زده می‌شود بودجه‌ای ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون دلار داشته باشد) بخش زیادی از محتوای خود را از انجین Breath of the Wild قرض گرفته بود، همچنین وقتی برای یک سخت‌افزار بسیار ضعیف مانند سوییچ بازی می‌سازید، استانداردهای گرافیکی بی‌اهمیت می‌شوند، این استانداردها شامل گرافیک بصری واقع‌گرایانه و گرافیک فنی هستند. حال با سوییچ ۲، این سد سخت‌افزاری کنار رفته و انتظار می‌رود بازی‌های بزرگ انحصاری این کنسول، بودجه ساخت بسیار بیشتری نسبت به سوییچ داشته باشند. حال در این سناریو، بیایید باز به موضوع اصلی بازگردیم: آیا با فرض افزایش چشم‌گیر بودجه، افزایش قیمت بازی‌ها منطقی است؟

نه؛ بهانه «افزایش بودجه و ریسک» و تورم جهانی که اکثر شرکت‌ها مانند سونی، اکتیویژن، تیک تو و به‌زودی نینتندو به کار می‌برند، تنها یک روی سکه است. پرفروش‌ترین نسخه سری The Legend of Zelda تا پیش از Breath of the Wild به ۹ میلیون نسخه فروش رسیده بود. این سری تا سال ۲۰۱۷ جمعا ۶۵ میلیون نسخه به فروش رسانده بود و Breath of the Wild به تنهایی توانست به نصف این رقم برسد. اگر وضعیت به اندازه‌ای وخیم است که شرکت‌ها باید قیمت بازی‌ها را افزایش دهند، پس چرا گزارش مالی هر سالشان بهتر از سال پیش است؟ چرا در مرز ورشکستگی قرار ندارند؟ شرکت‌های بزرگ دست به هر دروغی می‌زنند تا شما را به خرج کردن عادت دهند.

نینتندو سوییچ ۲ بیش از هرچیزی به یک ایکس باکس وان دستی شبیه است. با وجود حواشی زیاد، سوییچ ۲ رونمایی خوبی را پشت سر گذاشت و احتمالا به واسطه یکه‌تازی نینتندو در بازار کنسول‌های دستی، در بلندمدت موفق خواهد بود. اما مقایسه‌های بسیار سوییچ ۲ و ایکس باکس وان در سطح اینترنت این سوال را برایم به وجود آورد، چرا گیمرها به اندازه سال ۲۰۱۳ عصبانی نیستند؟ جواب ساده است: مدیریت بهتر نینتندو و درک بازار. سوییچ ۲ برخلاف وان، نمی‌خواهد یک دستگاه همه‌کاره باشد، بلکه هنوز به مانند سوییچ ۱، روی بازی متمرکز خواهند بود. تمامیت دایرکت نینتندو به بازی اختصاص داشت و تیم مدیریتی به مانند دان متریک با کامیونیتی‌اش نمی‌جنگد. نینتندو با گروگان گرفتن محتوا، بازی‌های فرست پارتی‌اش و روابط بهتر با ناشران، کاری می‌کند که از تمام تقصیراتشان بگذرید.

رضا ویسی‌نیا؛ نویسنده

نینتندو شرکتی است که در بدترین شرایط نیز می‌تواند روی مخاطبینی نزدیک به ده تا دوازده میلیون نفر، حساب باز کند. این کمپانی در ژاپن چنان پرطرفدار می‌باشد که شرکت سونی نیز در این بازار توان رویارویی با آن را ندارد. ایده پرریسک و خطر کنسول‌های دستی چنان با Switch خوب و درست پیاده شد که سایر شرکت‌ها نیز کنسول‌هایی همچون Steam Deck را ساخته و روانه بازار کردند؛ با اینحال اما همچنان سوییچ را می‌توان پادشاه بی‌رقیب این زمینه دانست به گونه‌ای که به زودی این کنسول به موفق‌ترین کنسول همه دوران بدل خواهد شد.
نسخه دوم سوییچ، نخستین کنسولی است که نینتندو در آن از عدد ۲ بهره می‌برد؛ به بیان دیگر هیچ‌کدام از کنسول‌های این شرکت تا به حال سیکوئل نبوده‌اند. گفته می‌شود قدرت پردازش این کنسول ۸ اینچی چیزی در اندازه Ps4 و یا در حالت خوشبینانه، در حد Ps4 Pro خواهد بود‌. رزولوشن اصلی کنسول ۱۰۸۰ خواهد بود که تا ۱۲۰ فریم بر ثانیه را پشتیبانی می‌کند؛ افزون بر آن در حالت داک رزولوشن به 4k هم خواهد رسید. در این میان برگ برنده‌ای که نینتندو در سوییچ گنجانده را می‌توان فناوری Dlss دانست.
فضای داخلی ۲۵۶ گیگابایت و به کارگیری پورت Type C نیز در بهبود این کنسول و افزایش سرعت آن در سنجش با سوییچ ۱ موثر خواهد بود. افزوده شدن قابلیت به کارگیری Joy-Con همچون موس نیز یک فناوری کاربردی خواهد بود که در بازی‌های این کنسول به کار گرفته خواهد شد. قابلیت Game Share نیز امکان به اشتراک‌گذاری بازی با دیگر کنسول‌های نینتندو را فراهم می‌آورد؛ از سوی دیگر Game Chat نیز قابلیتی است که تجربه‌ای پیشرفته و ویژه از چت‌های تصویری و صوتی ارزانی می‌دارد و دکمه C که به تازگی بر روی Joy-Con سمت راست اضافه شده به منظور بهره‌بردن از این ویژگی خواهد بود.
برای کنسول سوییچ ۲ به جز بازی‌های فرست پارتی، بازی‌های ترد پارتی نیز معرفی شده؛ بازی‌های چون The DuskBloods که انحصاری این کنسول خواهد بود و همچنین عناوین دیگری همچون ۲۰۷۷ CyberPunk، Civilization VII، Split Fiction و…
حال و با توجه به هر آنچه تا اینجا گفته شد باید دید این کنسول خواهد توانست سیاست‌های قیمت‌گذاری خود و بازی‌هایش را توجیه کند یا خیر؟ پرسشی که باید اجازه داد گذر زمان و روند عرضه و تقاضا بدان پاسخ بدهد‌ اما با توجه به تاریخچه نینتندو و همچنین طرفداران این شرکت، می‌توان گفت سوییچ ۲ مشکل آنچنان زیادی را در زمینه فروش تجربه نخواهد کرد. افزون بر آن بسیاری از کارشناسان نیز بر این باورند که قیمت ۴۵۰ دلاری نینتندو سوییچ ۲ معقول بوده و در سنجش با سخت‌افزار و محتوایی که ارائه می‌دارد، ارزش خرید خواهد داشت.
به این نکته نیز باید توجه کرد که قیمت‌گذاری نینتندو در شرایطی انجام‌پذیرفته که جهان در حال تجربه یک تورم اقتصادی است؛ البته این نکته که بازی‌های نینتندو با قیمتی فراتر از انتظار عرضه خواهند شد به اندازه بسیار زیادی ناامیدکننده خواهد بود چرا که به نظر می‌رسد این شرکت قیمت‌ بازی‌های ویدیویی در نسل جدید را تعیین کرده باشد. به بیان دیگر، قیمت‌های نینتندو بر سیاست‌های مالی دیگر شرکت‌ها نیز تاثیر خواهد گذاشت. شایان یادآوری است که قیمت کنونی کنسول سوییچ ۲ می‌تواند به دلیل تعرفه‌هایی که دولت ترامپ وضع کرده، دچار دگرگونی و افزایش شود چرا که پیش‌فروش این کنسول به دلیل همین تعرفه‌ها در آمریکا غیرفعال شده است. دگرگونی بازه قیمت در بازار آمریکا می‌تواند بر روی قیمت تمام شده سوییچ ۲ در جهان تاثیر بگذارد به گونه‌ای که به نظر می‌رسد کنسول نامبرده با قیمت ۵۰۰ تا ۵۵۰ دلار به فروش برسد‌.

رضا حیدرعلی؛ نویسنده و منتقد

قیمت‌گذاری‌ها، بازی‌های انحصاری معرفی‌شده و ادعا‌های مطرح‌شده درمورد کیفیت و قابلیت‌های کنسول جدید شرکت نینتندو ، همگی باعث شده‌اند تا قضاوت و بیان یک نظر قطعی و سنجیده، کاری دشوار و غیر‌ممکن به‌نظر برسد‌.
دایرکت نینتندو، از آن دسته از مراسم‌های پر‌مدعا و همچنین پرسروصدا است که تنها با عملکردی که شرکت نینتندو در آینده نزدیک خواهدداشت قابل سنجش و قضاوت می‌باشد.

آرمین مُکاری؛ نویسنده و منتقد

با موفقیتی که از نسل قبلی سوییچ دیدیم، غرور نینتندو دور از انتظار نبود، زیرا آن‌ها حالا یک فن بیس (جامعه طرفداری) سفت و سخت دارند که می‌توانند تجربه خاص عناوین خود را با اطمینان به آن‌ها بفروشند. در این که نینتندو سوییچ ۲ و انحصاری‌های این کنسول تجربه درخوری را ارائه می‌دهند شکی نیست اما باید قبول کرد که مسیر سیاست‌گذاری اشتباهی را در پیش گرفته‌اند. از به کار بردن ال سی دی در کنسول ۲۰۲۵ تا فروش کارتریج‌های سوییچ ۱ در قالب سوییج ۲ با افزایش قیمت ۲۰ دلاری و تفاوت ۱۵۰ دلاری سوییچ ۲ نسبت به قیمت لانچ مدل قبلی. هرچند که لاین‌آپ جذابی را برای این کنسول در پیش داریم اما به نظر شخصی بنده، خرید این کنسول تا سال ۲۰۲۷ توجیه چندانی ندارد. چرا که احتمالاً مدل اولد تا آن زمان عرضه شده، نینتندو سیاست‌های غلط خود را اصلاح کرده و بازی‌های AAA زیادی را در صف تجربه خود روی کنسول‌های نسل نهمی پلی استیشن و ایکس باکس در پیش داریم. و در آخر باید به این نکته هم اشاره کنم که ای کاش به جای The Duskbloods، شاهد یک تجربه سینگل پلیر روی کنسول قوی‌تری بودیم (Bloodborne 2؟!)، جدا از قوی یا ضعیف بودن ابعاد The Duskbloods، متاسفانه جلوه‌های بصری این بازی برای یک عنوان عرضه شده در ۲۰۲۶، حداقل در نمایش‌های اول برای شخص خودم قابل قبول نیست.

حالا نوبت شما است؛ نظرتان در مورد مراسم نینتندو، قیمت‌ها و کنسول سوییچ ۲ چیست؟