بر اساس نظریه‌های علمی، این سحابی حدود ۲۵۰,۰۰۰ سال پیش شروع به شکل‌گیری کرده است. در آن زمان، ستارهٔ مرکزی که بسیار بزرگ بود، به مرحله‌ای به نام ستارهٔ ولف-ریه (Wolf-Rayet) رسید و پوستهٔ خارجی خود را در اثر وزش باد ستاره‌ای قوی رها کرد. این باد ستاره‌ای معادل جرم خورشید ما را هر ۱۰,۰۰۰ سال به فضا پرتاب می‌کند.
گفتنی است این باد ستاره‌ای با گازهای اطراف که از مراحل قبلی باقی مانده بودند، برخورد کرد و آنها را فشرده کرده و به شکل لایه‌های پیچیده‌ای درآورد. این فرآیند موجب روشن شدن گازها و تشکیل سحابی هلالی شده است.
سحابی هلالی که به نام NGC 6888 نیز شناخته می‌شود، حدود ۴,۷۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی قوی (Cygnus) واقع شده است.
گفته می‌شود ستارهٔ WR 136، که در مرکز این سحابی قرار دارد، احتمالاً در آینده‌ای نزدیک، یعنی در طی یک میلیون سال آینده، دچار انفجار ابرنواختری خواهد شد. این انفجار می‌تواند تأثیرات شگرفی بر روی گازها و گرد و غبار اطراف داشته باشد و ممکن است سحابی‌های جدیدی را ایجاد کند.
سحابی‌ها مانند NGC 6888 نه تنها زیبایی خیره‌کننده‌ای دارند، بلکه اطلاعات زیادی دربارهٔ چرخهٔ زندگی ستاره‌ها و نحوهٔ شکل‌گیری کیهان به ما می‌دهند.
مطالعهٔ این سحابی‌ها به ما کمک می‌کند تا بهتر بفهمیم چگونه ستاره‌ها متولد می‌شوند و چگونه مواد اولیه برای تشکیل ستاره‌های جدید فراهم می‌شود.
source