کلاس یوس

پسر جوانی از برنامه کامپیوتری Project Hope استفاده می کند.
پروژه امید
بر اساس یک مطالعه جدید، بازی های ویدیویی می تواند با بهبود مهارت های زبانی و سلامت روان به کودکان پناهنده سوری در ترکیه کمک کند. محققان دانشگاه نیویورک (NYU) و دانشگاه Bahcesehir (BAU) اخیراً مطالعه برنامه بازی آنلاین خود را به نام “پروژه امید” به پایان رساندند که هدف آن مقابله با چالش های پیش روی کودکان پناهنده سوری در اورفا، ترکیه است که بیشترین جمعیت را در خود جای داده است. پناهندگان در ترکیه
به گفته دیده بان حقوق بشر، اگرچه ثبت نام در حال افزایش است، اما بیش از 40 درصد از پناهجویان سوری تا ژانویه به مدرسه نمی رفتند. عدم دسترسی به آموزش با موانع زبانی، مشکلات مالی و چالش های سلامت روان تشدید می شود. به گفته موسسه سیاست مهاجرت، 79 درصد از کودکان پناهنده سوری مرگ را در خانواده خود تجربه کرده اند و تقریبا نیمی از آنها علائم اختلال استرس پس از سانحه را نشان می دهند. سلچوک سیرین، استاد روانشناسی کاربردی در دانشگاه نیویورک که این پروژه را سازماندهی کرده است، می گوید: «این 10 برابر بزرگتر از آن چیزی است که از یک جمعیت عمومی انتظار دارید.
بر اساس برآوردهای سازمان ملل متحد در اواسط سال 2017، در سراسر جهان، 5 میلیون نفر که حدود نیمی از آنها کودک هستند، از جنگ داخلی در سوریه فرار کرده اند. ترکیه سه میلیون پناهجوی سوری را ثبت کرده است و همچنان بیش از هر کشوری در جهان میزبان پناهجویان در سراسر جهان است. به گفته دیده بان حقوق بشر، در حالی که حدود 90 درصد از کودکانی که در 25 کمپ پناهجویان دولتی ترکیه زندگی می کنند می توانند به مدرسه بروند، تنها 25 درصد از کودکانی که در کمپ های پناهندگان زندگی نمی کنند می توانند به مدرسه بروند.

کودکانی که از برنامه Project Hope استفاده می کنند.
پروژه امید
سیرین چندین سال است که در حال تحقیق در مورد چگونگی کمک به کودکان پناهنده مانند آنهایی که در ترکیه هستند، بوده است، اما از او الهام گرفته شده است که در مورد چگونگی استفاده از فناوری در حالی که دو کودک خود را در حال بازی های ویدیویی در خانه تماشا می کند، فکر کند. او معتقد است که این مطالعه در مرز استفاده از فناوری های بازی برای کمک به کودکان پناهنده است.
برای مطالعه اثربخشی استفاده از منابع آنلاین برای کمک به کاهش این چالش ها، محققان پروژه امید از بازی های مختلفی برای کمک به کودکان برای مقابله با موانع زبانی و بهبود سلامت روان خود استفاده کردند. بچه ها از چند بازی از جمله Minecraft، یک برنامه آموزش کدنویسی از Code.org، یک بازی به نام Alien Game و یک بازی به زبان ترکی که با موتور Cerego طراحی شده بود استفاده کردند. 147 کودک سوری بین 9 تا 14 سال در این مطالعه شرکت کردند. حدود نیمی از کودکان در گروه کنترل قرار داشتند و به نیمی از آنها برنامه مداخله بازی اختصاص داده شد.
برای این پروژه، Essum Saatcl Arslan، رئیس Urga Bacesehir Koleji، یک سازمان غیردولتی محلی که به تهیه ناهار و حمل و نقل برای کودکان کمک کرد، و همچنین در سازماندهی برنامه بازی کمک کرد، بود. برنامه مداخله از یک ساختمان شهرداری محلی با رایانه برای اجرای چندین جلسه دو ساعته روزانه با دانش آموزان در یک دوره چهار هفته ای استفاده کرد. اکنون با شواهد موفقیت، محققان امیدوارند این برنامه را گسترش دهند.
در حالی که جنبه‌های منفی بازی‌های ویدیویی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، در سال‌های اخیر محققان خواستار بررسی تأثیرات مثبت آن‌ها شده‌اند. یان پلاس، پروفسور رسانه های دیجیتال و علوم یادگیری و یکی دیگر از محققین اصلی این مطالعه، می گوید که “در واقع بیشتر بازیگوشی، تا بازی تمام عیار، باعث شروع یادگیری می شود.” او استدلال می‌کند که دیگر برنامه‌های مداخله‌ای مشابه برای موفقیت با مشکل مواجه شده‌اند، زیرا کودکان اگر آن را سرگرم‌کننده یا سرگرم‌کننده بدانند، احتمالاً به فعالیت‌های یادگیری ادامه می‌دهند.
محققان فرض کردند که Minecraft، به طور خاص، می تواند به کودکان کمک کند آینده بهتری را برای خود تصور کنند. بازی امیدوارکننده بود زیرا Minecraft محدودیت‌های نسبتا کمی دارد و دانش‌آموزان را به استفاده از تخیل و تجربه استقلال در محیط‌های مجازی خود رها می‌کرد. از آنجایی که Minecraft در سال 2014 توسط مایکروسافت خریداری شد، مایکروسافت با کمک به صدور مجوز و همچنین به روز رسانی رایانه ها به طوری که با Minecraft سازگار باشد، به مطالعه کمک کرد. طبق گزارشی از اولین نتایج آنها، از کودکان خواسته شد تا خانه‌های رویایی و مدارس رویایی خود را تصور کنند و “کودکان را تشویق کنند تا آینده بهتری را برای خود تصور کنند، حتی برای یک لحظه برای اهداف یک بازی ویدئویی”.
به طور کلی، این مطالعه نشان داد که برنامه نویسی آنلاین Project Hope به طور قابل توجهی احساس ناامیدی کودکان را کاهش داده است. نتایج مطالعه در 6 ژوئن در دانشگاه بین المللی BAU در واشنگتن ارائه شد.
این مطالعه همچنین نشان داد که کودکانی که به زبان عربی صحبت می کنند، مهارت های زبان ترکی خود را پس از این برنامه چهار هفته ای بهبود بخشیده اند. پلاس گفت، هدف این نبود که دانش‌آموزان را به تسلط برسانیم، بلکه مهارت‌های اولیه، “واژگان و عبارات زندگی روزمره” را به زبان ترکی برای آنها فراهم کنیم تا در نهایت بتوانند در سیستم مدرسه ترکیه ثبت نام کنند.

این مطالعه زمانی منتشر شد که تلفن های هوشمند و سایر فناوری ها برای نزدیک شدن به بحران پناهجویان قرن بیست و یکم حیاتی شده اند. 39 درصد از خانوارهای پناهنده دارای تلفن با قابلیت اینترنت هستند و 32 درصد دارای تلفن اولیه هستند. تلفن‌ها و سایر فناوری‌ها به پناهندگان کمک می‌کند در دوره‌های جدایی و بحران با خانواده و دوستان خود تماس بگیرند، و یک مطالعه UNHCR و Accenture نشان داد که در ۴۴ کشور، دسترسی به تلفن‌های همراه و اینترنت «به اندازه غذا برای ایمنی و امنیت پناهندگان حیاتی است. سرپناه و آب.”
سیرین، که امیدوار است با همکاری با سازمان های محلی بیشتر، برنامه را گسترش دهد، می گوید: «ما یک کامیون پر از لپ تاپ می خواهیم. محققان به دنبال کامپیوترهای قابل حملی هستند که به آنها امکان می دهد مقرون به صرفه باشند، بین مکان های مختلف حرکت کنند و تا حد امکان کودکان را با برنامه مداخله Project Hope آشنا کنند. Plass می گوید، آنها به دنبال بودجه بیشتری برای “توسعه ظرفیت عملیاتی در ترکیه و تیم های تحقیقاتی برنامه درسی در ایالات متحده” هستند.
سیرین می گوید که اگر فقط برای 25 لپ تاپ بودجه دریافت کنند، می توانند به 900 دانش آموز در سال برسند.
ربکا هایلویل

* استانداردهای تحریریه چاپ
* چاپ مجدد و مجوزها